Zmarł Profesor Władysław Miodunka

24 kwietnia 2024 roku odszedł nasz Mentor i Mistrz, Profesor Władysław Miodunka. Inspirował, zarażał swoją pasją, radością wiele pokoleń badaczy i nauczycieli języka polskiego jako obcego na całym świecie. Pamiętam Jego słowa: „jestem po to, aby dodawać skrzydeł". I dodawał, a my pod jego opieką próbowaliśmy lecieć wyżej i wyżej. 
Dziękujemy i będziemy pamiętać.

Nabożeństwo żałobne odbędzie się 30 kwietnia 2024 roku o godzinie 12:20 w Kaplicy na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. 

Pan Profesor Władysław Miodunka ukończył w 1967. r studia polonistyczne na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po rocznym stażu rozpoczął pracę w Instytucie Filologii Polskiej UJ, w Zakładzie Językoznawstwa, gdzie w 1973 r. obronił rozprawę doktorską. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1979 r., a tytuł profesora nauk humanistycznych otrzymał w 1993 r.

Całe swoje życie zawodowe Profesor związał z Uniwersytetem Jagiellońskim. Był założycielem i kierownikiem: Zakładu Językoznawstwa Stosowanego do nauczania języka polskiego jako obcego w Instytucie Badań Polonijnych, Katedry Ameryki Łacińskiej na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politycznych, Centrum Języka i Kultury Polskiej w Świecie oraz Katedry Języka Polskiego jako Obcego na Wydziale Polonistyki. W latach 200-2002 był prodziekanem Wydziału Studiów Międzynarodowych i Politycznych UJ. W latach 2002-2008 pełnił funkcję Prorektora Uniwersytetu Jagiellońskiego ds. kadrowych i finansowych.

Profesor Władysław Miodunka mógł poszczycić się również szerokim doświadczeniem zawodowym poza granicami Polski. W latach 1973-1977 był lektorem języka polskiego jako obcego w Université Le Mirail w Tuluzie (Francja), w latach 1980-1981 wykładowcą języka polskiego w Slavic Department Wayne State University (Detroit, USA), a następnie profesorem wizytującym w Department of Education w Canberze (Australia, 1986) i w Department of Slavic Languages Stanford University w Palo Alto, (Kalifornia, USA, 1988-1990). Był także profesorem w Universidade Federal do Paraná w Kurytybie w Brazylii (1995-1996), a w 1998 roku wykładał na Uniwersytecie Łomonosowa w Moskwie.

W swoich badaniach naukowych Profesor zajmował się współczesną polszczyzną (składnią i semantyką), językoznawstwem stosowanym do nauczania języków obcych, studiami etnicznymi, a także zagadnieniami bilingwizmu. Aktualne zainteresowania badawcze Profesora koncentrowały się na wielu obszarach glottodydaktyki polonistycznej. Dorobek publikacyjny Profesora Władysława Miodunki obejmuje prawie 300 pozycji bibliograficznych, w tym monografie autorskie, redakcje prac zbiorowych, kilkaset artykułów naukowych oraz serie podręczników do nauki języka polskiego jako obcego. Wypromował 23 doktorów. 

Profesor Miodunka odegrał kluczową rolę w powstaniu polskiego systemu certyfikacyjnego języka polskiego jako obcego, pełnił funkcję pierwszego przewodniczącego Państwowej Komisji Poświadczania Znajomości Języka Polskiego jako Obcego (2003-2015). Był również założycielem i pierwszym prezesem Stowarzyszenia „Bristol” Polskich i Zagranicznych Nauczycieli Kultury Polskiej i Języka Polskiego jako obcego oraz pomysłodawcą i jednym z założycieli Międzynarodowego Stowarzyszenia Studiów Polonistycznych. Był też członkiem wielu innych prestiżowych stowarzyszeń naukowych, w tym Polskiego Towarzystwa Językoznawczego, Polskiego Towarzystwa Językoznawstwa Stosowanego, Komitetu Badania Polonii PAN, Zespołu do Spraw Kształcenia i Kwalifikowania Lektorów Języka Polskiego jako Obcego w Zagranicznych Ośrodkach Akademickich przy MNiSW, Association of Language Testers in Europe (ALTE), Rady Języka Polskiego, Zespołu Języka Polskiego poza Granicami Kraju. 

Profesor Władysław Miodunka był laureatem wielu nagród rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego i Ministra Edukacji Narodowej. W 1997 r. otrzymał dyplom Ministra Spraw Zagranicznych RP za popularyzację kultury polskiej za granicą. W 2023 r. został laureatem nagrody Polonicum Uniwersytetu Warszawskiego za wybitne osiągnięcia w krzewieniu języka polskiego i kultury polskiej za granicą.

Pan Profesor był, jest i pozostanie na zawsze autorytetem i mistrzem, a dla polonistyk zagranicznych – ostoją i wsparciem. Jak nikt inny motywował swoich pracowników, studentów i doktorantów do ciągłego rozwoju, prowadzenia badań naukowych i do podejmowania nowych wyzwań.